نـسـیـم آمـده با سـوز آه سـرد به خـیـمـه            نمانده است به جز رنگ و روی زرد به خیمه

شتافت سمت فرات و سکینه در دل خود گفت:            کمی بنوش عمو! تشنه برنگرد به خیمه

همینکه تیر به مشکش نشست، شد متحیر            نگاه کرد به مشک و نگاه کرد به خیمه

همینکه تیر به جشمش نشست هلهله برخاست            حواس تیر به مرد و حواس مرد به خیمه

نـگـاه کـوه به سـوی خـیـام مـانـده مبـادا            نگاه چپ بکـند بـادِ هـرزه‌گـرد به خـیمه

عمو، عمود حرم بود و با تمام وجودش            نمی‌گذاشت جـسارت کند نـبَـرد به خیمه